اکثر حیوانات قادرند ویتامین ث را از گلوکز بسازند، ولی بسیاری از ماهیها این توانائی را ندارند. میگو توانائی محدودی برای سنتز ویتامین ث دارد که احتیاجات آن را تامین نمیکند.
ویتامین ث در بدن اعمال فیزیولوژیکی متعددی به عهده دارد، از جمله نقش کوفاکتور در مراحل سنتز کلاژن برای تشکیل بافتهای پیوندی، ماتریکس استخوان و ترمیم زخمها، و یک عامل احیاء کننده قوی است. همچنین جذب آهن را تسهیل میکند و کمبود آن سبب کم خونی میشود. ویتامین ث به همراه ویتامین E پراکسیداسیون چربی ها را در بافتهای ماهی به حداقل می رساند، و در رشد، تولیدمثل، پاسخ به عوامل تنشزا، بهبود زخم و پاسخ ایمنی نیز نقش دارد.
کمبود ویتامین ث در قزل آلا، سبب بدشکلی های استخوانی و مشکلات غضروفی در آبششها و بالهها، خونریزیهای داخلی، بی اشتهائی، سستی، آسیت، افزایش کلسترول و تری گلیسیرید پلاسما میشود. در کپور نیز گزارشاتی مبنی بر گوژپشتی در اثر کمبود ویتامین ث گزارش شده است. آلوده کنندههای محیطی و جیره ای از قبیل فلزات سنگین، آفت کشهای هیدروکربنه کلردار، احتیاجات ویتامین ث را در ماهی افزایش میدهد. تولیدمثل نیز احتیاجات بدن را به ویتامین ث افزایش میدهد. در طول زمانی که جنین در حال رشد است و یا در مرحله لاروی ذخایر ویتامین ث به سرعت خالی میشود. احتیاجات ماهی به ویتامین ث در اوایل زندگی نسبت به دوره انگشت قد یا زمان بلوغ بیشتر است. در قزل آلای رنگین کمان غلظت و تحرک اسپرم با غلظت ویتامین ث آن رابطه دارد. ال- اسکوربیک اسید به اکسیداسیون حساس است. رطوبت، حرارت و پراکسیدها فعالیت ویتامین ث را کاهش می دهد، و 50% پتانسیل ویتامینی اسیداسکوربیک در حین اکسترود کردن خوراک ماهی از بین میرود. بعداز آسیاب کردن خوراک میگو ذخیره آن در دمای معمولی حدود 75% فعالیت ویتامین ث از بین میرود.
اسیداسکوربیک کریستاله، فعالیت صد درصدی دارد ولی بسیار سریع اکسید شده و فعالیت خود را از دست میدهد، مگر اینکه خوراک های اسیداسکوربیک کریستاله منجمد شود. بنابراین باید اسیداسکوربیک کریستاله را با چربی یا اتیل سلولز پوشش داد و تا زمان مصرف به صورت منجمد نگهداری کرد. در خوراکهائی که تحت فشار بخار، پلت شده اند، تنها 20% فعالیت ویتامین ث باقی میماند. بنابراین جیرهنویسان از اسیداسکوربیک کریستاله یا پوششدار، به میزان 5 برابر مورد نیاز استفاده می کنند تا اطمینان یابند که ویتامین ث فعال کافی در دسترس ماهی قرار گیرد. در روش اکسترود کردن چون فشار و حرارت بیشتر است، مقدار بیشتری از ویتامین ٍ از بین می رود. اسکوربات 2- سولفات و اسکوربات 2- پلی فسفات بسیار پایدارند، اما فعالیت بیولوژیکی کمی دارد. نمک سدیم/کلسیمی اسکوربات 2- مونوفسفات به طور قابل ملاحظه ای در صنایع خوراک ماهی مورد استفاده قرار میگیرد که بعد از اکسترود شدن و انبارمانی 3ماهه خوراک تنها 15% فعالیت خود را از دست میدهد. در روش پلت کردن خوراک با بخار، بسته به شرایط پلت کردن، خشک کردن و ذخیره کردن، اسید اسکوربیک کریستاله 70-30% و اسکوربات 2- فسفات، 10% فعالیت خود را از دست میدهند.
لذا توانائی نسبی در مصرف فرمهای مختلف محافظت شده ویتامین ث احتمالا به دلیل وجود تفاوت در جذب آنهاست. پتانسیل بیولوژیک هر منبع اسکوربات در تعیین مقدار مصرفی آن در جیره ماهی و میگو نقش تعیین کننده دارد
(اقتباس از کتاب احتیاجات غذائی ماهی و میگو)
